یاس کبود

گفتم: چقدر احساس تنهایی می‌كنم …

گفتی: فانی قریب

        من كه نزدیكم (بقره/۱۸۶)

گفتم: تو همیشه نزدیكی؛ من دورم… كاش می‌شد بهت نزدیك شم …

گفتی: واذكر ربك فی نفسك تضرعا و خیفة و دون الجهر من القول بالغدو و الأصال

         هر صبح و عصر، پروردگارت رو پیش خودت، با خوف و تضرع، و با صدای آهسته یاد كن (اعراف/۲۰۵)

گفتم: این هم توفیق می‌خواهد!

گفتی: ألا تحبون ان یغفرالله لكم

         دوست ندارید خدا ببخشدتون؟! (نور/۲۲)

گفتم: معلومه كه دوست دارم منو ببخشی …

گفتی: واستغفروا ربكم ثم توبوا الیه

          پس از خدا بخواهید ببخشدتون و بعد توبه كنید (هود/۹۰)

گفتم: با این همه گناه… آخه چیكار می‌تونم بكنم؟     

گفتی: الم یعلموا ان الله هو یقبل التوبة عن عباده

          مگه نمی‌دونید خداست كه توبه رو از بنده‌هاش قبول می‌كنه؟! (توبه/۱۰۴)

از همه چیز می ترسیم ...

از زن ، از بچه، از همسایه، از بیماری، از وضع اقتصادی، از پرواز، از رییس شرکت،  از ... همه چی

زندگی پر شده از ترس و نگرانی و از طرفی از  قرصهای آرامبخش ...

لابلای ترسهای کهنه و نو  دنبال چیزی میگردم که نیست ...

ترس از خدا

شرم از خدا هم باشه خوبه ، ولی متاسفانه نیست ...

با خودم فکر میکنم این همه ترسهای جورواجور در وجودمون هست بخاطر اینکه ترس از خدا نیست

اگه از خدا نترسی مجبوری از همه بترسی و اگه از خدا بترسی ترسهای دیگه برات بی معنی میشه ...

انتخاب با ماست ... 

 گفتم:خدای من چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی اینگونه زار بگریم؟

گفت:عزیزتر از هر چه هست!اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه فرود آید عروج می کند،اشک هایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان،چرا که تنها اینگونه می شود تا همیشه شاد بود.

گفتم:آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشته بودی؟

گفت: بارها صدایت کردم، آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی ...